Z lasu, który otaczał usypaną drobnym żwirem ścieżkę zaczęły wyłaniać się postacie jadące na niezwykle pięknych koniach. Brud widoczny na ich ubraniach wskazywał na przebycie przez nich długiej drogi, a siedząca na karym rumaku kobieta najprawdopodobniej przewodziła grupą tajemniczych przybyszów. Silny wiatr rozwiewał jej jasne włosy, natomiast wzrok miała przepełniony dumą. Zapytała Elliana głosem pełnym zainteresowania, ale i nuty strachu. Chyba powinnyśmy pójść do domu odezwała się.